زیباترین قول تو این است

زیباترین قول تو این است
که هرگز باز نخواهی آمد

زاده‌ی قول تو هستم
در غبار
پس می‌دانم
که رنج در خانه است
در انتهای پله‌ها خانه دارد
تنها انزوای من است
که در باران مرا شکر می‌کند
که تا صبح فردا
زنده هستم
چرا

تمام هفته را با پاروی شکسته
در خانه ماندم
خانه کوچک بود
در خلوتی خانه
از میان همه‌ی عادت‌ها
و سوگندها
فقط ترا صدا کردم

زیباترین قول تو این است
که هرگز باز نخواهی آمد

احمدرضا احمدی

نظرات 1 + ارسال نظر
مهربانو A2M2 جمعه 2 اسفند 1398 ساعت 21:31

کسی با سکوتش،
مرا تا بیابان بی انتهای جنون برد
کسی با نگاهش،
مرا تا درندشت دریای خون برد
مرا باز گرادن
مرا ای به پایان رسانیده
آغاز گردان!

عشقت اگر باران
اینک در زیر آن ایستاده ام
اگر آتش
درون آن نشسته ام
شعر من می گوید
در تداوم آتش و باران جاودانه ام

شیرکو بیکس

امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.