مستی ز چشم دلکش میگون یار جوی

مستی ز چشم دلکش میگون یار جوی
وز جام باده ، کام دل بیقرار جوی

اکنون که بانگ بلبلِ مست از چمن بخاست
با دوستان نشین و میِ خوشگوار جوی

گر وصل یار سروْ قدت دست می‌دهد
چون سرو خوش برآی و لب جوبیار جوی

فصل بهار باده گلبوی لاله گون
در پای گُل ، ز دستِ بتی گلعذار جوی

از باغ پرس قصه بتخانه‌ی بهار
و انفاس عیسوی ز نسیم بهار جوی

ای دل مجوی نافه‌ی مشکل ختا ولیک
در ناف شب دو سلسله‌ی مشکبار جوی

خود را ز نیستی چو کمر در میان مبین
یا از میان موی میانان کنار جوی

خواهی که در جهان بزنی کوس خسروی
در باز ملک کسری و مهر نگار جوی

بعد از هزار سال که خاکم شود غبار
بوی وفا ز خاک من خاکسار جوی

هر دم که بی تو بر لب سرچشمه بگذرم
گردد روان ز چشمه‌ی چشمم هزار جوی

خواجو اگر چنانکه در این ره شود هلاک
خونش ز چشم جادوی خونخوار یار جوی

خواجوی کرمانی