گلایه عاشقانه

دلبرا ، در دل سخت تو وفا نیست چرا
کافران را دل نرم است و تو را نیست چرا

بر درت سگ ، وطنی دارد و مــا را نه ، که چه
به سگانت نظری هست و به مانیست چرا

هر که قتلی بکند کشته بهایی بدهد
تو مرا کشتی و امید بها نیست چرا

خون مـــن ریزی و چشم تو روا می‌دارد
بوسه‌ای خواهم و گویی که روا نیست چرا

شهریان را به غریبان نظری باشد و من
دیدم این قاعده در شهر شمـا نیست ، چرا

من و زلف تو قرینیم به سرگردانی
من ز تو دورم و او از تو جدا نیست چرا

دیگران را همه نزدیک تو را هست و قبول
اوحدی را ز میان راه وفا نیست چرا

اوحدی مراغه ای