جــــانا دلـــــــم ز درد فراق تو کــــم نسوخت

جــــانا ، دلـــــــم ز درد فراق تو کــــم نسوخت
آخـــر چه شــد ، که هیچ دلت بر دلم نسوخت

نزد تو نامــــــه‌ای ننــــوشتم ، کـــه ســـوز دل
صـــد بار نـــــامه در کف مــن با قلـم نسوخت

بر مـــن گــذر نکـــرد شبــــی ، کـــاشتیاق تو
جـــان مـــــرا به آتش ده گـــونه غم نسوخت

در روزگار حسن تــــــو یک دل نشـــان که داد
کو لحظه لحظه خون نشد و دم بدم نسوخت

یک دم به نور روی تـــو چشمـــم نگــــه نکرد
کاندر میــــان آن همـــه باران و نــم نسوخت

شمــــع رخ تو از نظـــر مــــن نشـــد نهــــان
تا رخت عقل و خـرمن صبرم به هم نسوخت

گفتی در آتش غــــم خــــود ســــوختم تو را
خــود آتش غــم تو که را ، ای صنم ، نسوخت

کو در جهــان دلی ، کـــه نگشت از غم تو زار
یا سینه‌ای ، کز آن سر زلف به خم نسوخت

صد پی بر آتش ستمت ســـــوخت اوحدی
ویدون گمـــان بری تو که او را ستم نسوخت

اوحدی مراغه ای