نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد
بختم ار یار شود رختم از اینجا ببرد

کو حریفی کش سر مست که پیش کرمش
عاشق سوخته دل نام تمنـا ببرد

در خیال اینهمه لعبت بهوس میبازم
بو که صاحب نظـری نام تماشا ببرد

باغبانا ز خزان بیخبرت می بینم
آه از آنروز که بادت گل رعنا ببرد

رهزن دهر نخفـتست مشو ایمن ازو
اگر امروز نبردست که فردا ببرد

علم و فضلی که بچل سال دلم جمع آورد
ترسم آن نرگس مستانه بیغما ببرد

سحر با معجزه پهلو نزند دل خوش دار
سامری کیست که دست از ید بیضا ببرد

جام مینایی می سد ره تنگدلی ست
منه از دست که سیل غمت از جا ببرد

راه عشق ار چه کمینگاه کماندارانست
هر که دانسته رود صرفه ز اعـدا ببرد

حافظ ار جان طلبد غمزه مستانه یار
خانه از غیر بپرداز و بهل تا ببرد

حــافــظ