من دوستدار روی خوش و موی دلکشم

من دوستدار روی خوش و موی دلکشم

مدهوش چشم مست و می صاف بی‌غشم


گفتی ز سر عهد ازل یک سخن بگو

آن گه بگویمت که دو پیمانه درکشم


من آدم بهشتیم اما در این سفر

حالی اسیر عشق جوانان مه وشم


در عاشقی گزیر نباشد ز ساز و سوز

استاده‌ام چو شمع مترسان ز آتشم


شیراز معدن لب لعل است و کان حسن

من جوهری مفلسم ایرا مشوشم


از بس که چشم مست در این شهر دیده‌ام

حقا که می نمی‌خورم اکنون و سرخوشم


شهریست پر کرشمه حوران ز شش جهت

چیزیم نیست ور نه خریدار هر ششم


بخت ار مدد دهد که کشم رخت سوی دوست

گیسوی حور گرد فشاند ز مفرشم


حافظ عروس طبع مرا جلوه آرزوست

آیینه‌ای ندارم از آن آه می‌کشم


حافظ

نظرات 0 + ارسال نظر
امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.