آنقدرها کوتاه آمده ام

آنقدرها کوتاه آمده ام
که بلندای قامتم
در آینه ی چشمهای تو
به چشم نمی آیند
آنقدرها تنها برای تو
آغوش وا کرده ام
که عابران این مسیر
لعنتم می کنند

خسته ام
و سایه ی هیچ درختی
همقد حجم خستگی ام نیست

خسته ام
و تو هرگز نخواهی فهمید
درختی که همیشه سایه اش را
برای دل خستگی های تو مهیا می کرد
چگونه از دردهای نگفته
خود را به تبرزن معرفی کرده است

مصطفی زاهدی

دلم گرفته است

دلم گرفته است
‏‎مثل پنجره‌ای که رو به دیوار باز می‌شود
دلم گرفته است
‏‎و جای خالی دست‌هایت
‏‎بر بندبند بدنم درد می‌کند
دلم گرفته
‏‎و عصر جمعه بی حضور تو
‏‎به هر هفت روز هفته‌ام سرایت کرده است
‏‎دلم گرفته
روی دست خودم مانده‌ام
‏‎شبیه ابری شده‌ام
‏‎که به شاخه‌ی درختی گیر کرده است
‏‎و با این حال
‏‎چگونه حتی خیال باریدن داشته باشم وقتی
‏‎تنها میراث بر جای مانده‌ات
‏‎همین بغضی‌ست
‏‎که از تو در من
‏‎به یادگار مانده است

مصطفی زاهدی

حس جدید

حال این روزهایم حال غریبی ست
من چند روزی ست
دنیا و آدم هایش را جور دیگری می بینم
انگار چیزهایی در من گم می شود و
چیزهای دیگری جایش را می گیرد
چند وقتیست حس می کنم
رنگ ها معنای تازه تری پیدا کرده اند
من فکر می کنم
چند وقتی ست باران ، پاییز ، مهتاب و مه
مفهوم دیگری دارند
شاید باورت نشود اما
چند روزی ست احساس می کنم راههای نرفته
زیبایی بیشتری می توانند داشته باشند
من چند وقتی ست که می بینم
غیر از رنگ چشم های تو
چشم ها می توانند
رنگ های دیگری هم به خود بگیرند
موهای دیگران می تواند
روشن تر یا تیره تر از موهای تو باشد
و زیبایی
در انحصار هیچ کس نیست

حال این روزهای من
شبیه حال زندانیِ ابد خورده ای ست
که نوید آزادی به گوشش رسیده است
باور کن
این منم که این حرفها را می زنم
دیگر کور نیستم
چند وقتیست حتی فکر می کنم
می توانم کسی را
بیش از تو هم دوست داشته باشم
تو ذره ذره در من محو می شوی
و من این روزها
حال بهتری دارم

مصطفی زاهدی

سهم من از عشق تو لبخند نیست

باد پشت شیشه سور بر پا کرده است
باز می کنم این پنجره را
باد به درون خانه ام می پرد و
در لباس پرده
شاد و مدهوش کنان می رقصد

اولین روزهای زمستان است
باد عطر هزاران نرگس شاداب را
ارمغان ِ دست من آورده است
تا که چون ایام دور
از حریر دست او
دسته ای نرگس بچینم
باد هم می داند
که تو نوبرانه ی نرگس را
بیش از هر پیشکشی می طلبی

اما
از کجا باید بداند باد
نرگس چشم تو دیگر در کار نیست
از کجا باید بداند
قلب تو از مهر من پر بار نیست
از کجا باید بداند باز
سهم من از عشق تو لبخند نیست
از کجا باید بداند
دست من دیگر به دستت بند نیست

دست رد بر سینه ی او می زنم
پشت سر پنجره را می بندم
باد زوزه میکشد پشت شیشه من ولی
با خیالی پر جنون ، کابوس وار
از خودم می پرسم
این زمستان چه کسی
دسته های نرگس شاداب را
دست آغوش دلت خواهد داد ؟

من به رسم روزگار
پشت یک بغض فقط
می خندم

مصطفی زاهدی

زیبایی تو

زیبایی ات را
در لحظه ای حبس می کنم و
به دیوار می آویزم
بافه ای از گیسوانت
از قاب
بیرون می ریزد
دوباره می فهمم
نه در عکس
نه در نگاه
نه در روسری
و نه در واژه های این شعر
زیبایی تو
در هیچ قابی
محصور شدنی نیست

مصطفی زاهدی

دریچه ای به درونم باز می کنم

دریچه ای به درونم باز می کنم
و از قفسه ی سینه ام
دفتر قلبم را بیرون می کشم
بر هر صفحه ای
تصویر تو نقش بسته است
در هر برگی شعری به نام توست
گویی پروانه ای تاکنون در من
به پیله بوده است
که شوق بازگشت به آشیانه
از بال هایش می چکد
این قلب این پروانه ی بی پروا
دیگر از آن من نیست
آن را به تو می سپارم

مصطفی زاهدی

عشق و غرور از هم گسیختنی نیستند

هر کس هر آنچه که می خواهد بگوید
مهم نیست
در باور من
عشق و غرور از هم گسیختنی نیستند
آنکه عشق می ورزد و غرورش را رها نمی کند
همانیست که عاقلانه عاشقانه رفتار می کند و پایدار است
و همانکه غرورش را لگدمال می کند تا معشوقش را به بر گیرد
آنیست که وسعت زمان عشق ورزیدنش آنیست
زیباترین من
آسمان ها و زمین ، تمام قلب و روحم
و هر آنچه در هستی هست و نیست را بگو
بگو تا به پایت بریزم اما
غرورم را نه
حتی اگر ذره ذره ی وجودم
بندبند وجودت را خواهش کند
هرگز و هرگز
جرعه ای عشق را گدایی نخواهم کرد
حتی اگر از عطش نوشیدنش
به له له زدن افتاده باشم
چرا که در باور من نمی گنجد
کسی که ارزش عشق ورزیدن داشته باشد
از تماشای له شدن غرور دلباخته اش کیفور شود
بانوی من
همانگونه که از عشق ورزیدن به تو
در غرور خود غوطه ورم
در تو ایستاده غرق خواهم شد و خواهم مرد
چرا که من
از تبار مغرورترین مردان جهانم

مصطفی زاهدی

من تو را آنگونه که هستی دوست می دارم

عشق من نه زمستانیست
که زیبایی ات را
در پوستینی از تحجر بپوشانم
نه تابستانی
که در شهوتی تموز
عریانی ات را جستجو کنم

عشق من بهاریست ، پاییزیست
عشق من بهشت ِ اردیبهشت است
مهر‍ِ مهرماهی ست

رهایت می کنم تا پریدنت را به تماشا بنشینم
قلب من
هم وسعت آسمانی ست
که تو در آن پرواز می کنی
من تو را آنگونه که هستی
دوست می دارم

مصطفی زاهدی

دلم گرفته است

دلم گرفته است
مثل پنجره ای که رو به دیوار باز می شود
دلم گرفته است
و جای خالی دستهایت
بر بندبند بدنم درد می کند
دلم گرفته است
و عصر جمعه بی حضور تو
به هر هفت روز هفته ام سرایت کرده است
دلم گرفته
روی دست خودم مانده ام
شبیه ابری شده ام
که به شاخه ی درختی گیر کرده است
و با این حال
چگونه حتی خیال باریدن داشته باشم وقتی
تنها میراث بر جای مانده ات
همین بغضی ست
که از تو
در من
به یادگار مانده است

مصطفی زاهدی

با من بگو چگونه فراموشت کنم

آن قدر دلتنگم
که می توانم هزار دریا را
به شوق دیدارت وارونه شنا کنم
و آن قدر بی رمق
که گاه ِ رسیدن به یاد بیاورم
ضربه های تبری را
که با دستهایت بر تنم فرود آمده اند

آن قدر به ما شدنی دوباره خوشبینم
که می توانم جوانه هایی
که بر زخم هایم روییده اند را هم ببینم
و آن قدر ناامید
که خواب ِ آخرین برگ ِ مانده بر شاخه هایم را
دلیلی برای سررسیدن زمستان تعبیر کنم

با من بگو چگونه فراموشت کنم
وقتی که زخم های عمیق ترم
بیشتر تو را به یادم می آورند
و بهار را چگونه باور کنم
وقتی که زمستانت در من
شکوفه داده است

مصطفی زاهدی

بگذار تنها با خیالت زندگی کنم

گاهی فکر می کنم
از بس بی تو ، با تو زندگی کرده ام
از بس تو را تنها در خیالم در بر گرفته ام
و گیس هایت را در هم بافته ام
از بس ، فقط و فقط در رویا
چشمهایت را نوشیده ام و مست
شهر تنت را دوره کرده ام
که دیگر
حتی اگر خودت با پای خودت هم برگردی
نمی توانم تو را با خیالت جایگزین کنم
بر نگرد
من در حضور غیبتت از تو بتی ساخته ام
که روز به روز تراشیده تر و زیباتر می شود
با آمدنت خودت را در من ویران می کنی
بگذار تنها با خیالت زندگی کنم

مصطفی زاهدی

گم گشته ام در تو

دارم از چشم های تو دنیا را می بینم
با لب های تو لبخند می زنم
با دست های تو نوازش می کنم
چنان گم گشته ام در تو
که نمی توانی پیدایم کنی
مثل قطره ای که به دریا پیوسته است
شکل سایه ای که به تاریکی
و شبیه اندوهی که به من
باید
دنیا را به کامت کنم
حتی اگر نبینی ام
می خواهم خوشبخت باشم

مصطفی زاهدی

آنکه دوستش داشتم پرنده ای بود

آنکه دوستش داشتم
پرنده ای بود
بر شیار گونه هایش رد پای آسمانی
رو به جایی که خود هم نمی دانست خودنمایی می کرد
و من خود را به ندیدن می زدم

آنکه دوستش داشتم
مسافری بود
همیشه در دستهایش چمدانی و
در جیب هایش بلیطی برای نماندن بود
اما از لب هایش حرفی از رفتن نمی ریخت

آنکه دوستش داشتم
رگ خوابم را در دست داشت
و با همان دستهایی که همیشه بوی نرگس می داد
دست بر موهایم کشید و از رفتن گفت
اما در دستهای من زنجیری نبود
آغوشم قفسی با خود نداشت و
بوسه ام بر لبانش مهر سکوتی نشد
فقط لحظه ای نگریستمش و
تنها بر زانوانش گریستم
تنها گریستم و گریستم و او
بر رودخانه ی اشکهایم
قایقی به آب انداخت
و از هر آه تلخ و سردم
بادبانش را جانی دوباره بخشید

آنکه دوستش داشتم
شبی تمامی زیباییش را در کوله باری ریخت و
بی آنکه حتی نگاهی
به کسی که پشت سرش
کاسه ای آب در دست نگرفته بود انداخته باشد
رفت و رفت
و در پی یافتن آنچه خود هم نمی دانست
ذره ذره زیبایش را
در آغوش دیگران جای گذاشت
و به باد سپرد عطر نرگسی دستانش را
 
آنکه دوستش داشتم
از ابتدا برای رفتن آمده بود
و برای ماندنش
به همراه من
نه زنجیری بود
نه قفسی
و نه حتی کاسه آبی برای بازگشتن
و همانگونه که همیشه دوست می داشت مثل همه شد

مصطفی زاهدی

معیارهای من

پیش از تو
همه را با معیارهایم می سنجیدم
بعد از تو
همه را با تو می سنجم
حتی معیارهایم را

مصطفی زاهدی

من فقط شاعرکی هستم

شاملو نیستم
تا آنچنان که او می توانست
دوست داشتنم را که در فراسوی مرزهای تنت
از تو وعده ی دیداری می خواست
به بند شعر بکشم
قبانی نیستم
تا با شعرهایم معنای دوست داشتن را تغییر دهم
و عذر تمامی عاشقانه هایی که در انتظارم هستند را بخواهم
تا به دنبال شعرِ تو بگردم
من فقط شاعرکی هستم
که اگر غربالی در دست بگیری از تمامی پرت و پلاهایم
جز یک جمله به چیزی نمی رسی
تا با آن چشم در شعر چشمهایت بدوزم و بگویم
دوستت دارم

مصطفی زاهدی

تو و یادت نقطه ی مقابل یکدیگرید

تو و یادت نقطه ی مقابل یکدیگرید
هر چه قدر خود را به تو نزدیک می کنم
همان اندازه دورتر می شوی
و هر اندازه از یادت دوری می کنم
همان قدر به من نزدیک تر می شود
تو و یادت در قبال من
همیشه در جهت عکس هم حرکت کرده اید
انگار تقاص اختلاف شما ها را هم
من باید پس بدهم
پر توقع نیستم ، با من که نه
لطفاً یا با یادت آشتی کن و برگرد
یا به خاطر خدا هم که شده
دست یادت را هم بگیر و از اینجا ببر

مصطفی زاهدی

دیگر آب از سرم گذشته است

دیگر آب از سرم گذشته است
آهسته تر قدم بردار
دیرتر بیا
بگذار آنقدرها از این عطشِ دیدارِ دوباره ات لبریز شوم
که با آمدنت
حتی
یک عمر نوشیدنِ زیباییت هم
سیرابم نکند

مصطفی زاهدی

غرور را دوست دارم

غرور را دوست دارم
گاهی غرور آخرین تکیه گاه است
وقتی همه چیزت را باخته ای
غرور همچون نقابیست که به پشتوانه اش می توانی
تصویر درهم ِ ویرانیت را پنهان کنی

تو هیچ چیز از من نمی دانی
نمی دانی چه قدر سخت است
در برابر آن همه زیبایی تو
سیل نگاهم را
پشت سد غرورم مهار کنم و
نقش کسی را بازی کنم که برایش
بود و نبود تو
خالی از اهمیت است
تو
بهتر از هر منتقدی می توانی تشخیص دهی
که بازیگر خوبی هستم یا نه ؟

مصطفی زاهدی

فاصله ات را بامن رعایت کن

فاصله ات را بامن رعایت کن
من بی جنبه تر از آنم
که در برابر وفور عطر تو مقاومت کنم
و تو را تا آخرین جرعه سر نکشم
از یک فاصله که نزدیک تر می شوی
ناخودآگاه دستهای قلبم
به رویت آغوش وا می کنند و
همه چیز در من ، از نو آغاز می شود
فاصله را که بر می داری
دنیا در برابر زیبایی تو
مات می شود و ترس برم می دارد
که نکند غرورم تاب نیاورد و
درون ویرانم برایت پدیدار شود
شکنجه گر
برای غرورم هم که شده
فاصله ات را با من رعایت کن

مصطفی زاهدی

عاشقانه ترین ترانه ی تاریخ

روزی من عاشقانه ترین ترانه ی تاریخ را خواهم سرود
ترانه ای که عاشقان در گوش هم زمزمه می کنند و
از فرط عشق و به شکرانه ی آن
در آغوش هم اشک خواهند ریخت و
همدیگر را تنگ تر به بر خواهند کشید

روزی که دیگر با شنیدنش
هیچ کس به هیچ چیزی جز دوست داشتن نمی اندیشد
ترانه ای که سخت ترین انسانها را
به نرمخوترین موجوداتی بدل می کند
که غیر از عشق رویایی در سر ندارند

ترانه ای خواهم نوشت
ترانه ای که طعم آغوشش هوسناک نیست
ترانه ای که کوچه های شهر را
از عطر خود لبریز خواهد کرد
و کودکان با زمزمه اش
عشق ورزیدن را تمرین می کنند

روزی من عاشقانه ترین ترانه ی تاریخ را خواهم سرود
روزی که برای آن
هیچ کس نام مرا جستجو نخواهد کرد
همه پیِ تو می گردند
پی تو
که تنها دلیل سرودن عاشقانه ترین ترانه ی تاریخی

مصطفی زاهدی