اشعار هایکو

این سرزمین زخمهای من است
 وارد شوید
 شما در امانید
*********
من عاشقم
 به عشق مرد
نه
 به جادوی زبان
*********
به گاه نوشتن
از نو
زاده
می شوم

ریتا عوده
مترجم : مژده پاک سرشت

خاطره های تلخت

خاطره های تلخت
هر شب مرا
به رگبار می بندند
اما
هنوز نبض عشقت می زند

به من بگو
چقدر یک نفر می تواند
هرشب
به قلب خودش شلیک کند
و صبح دوباره
دوست داشتن ات را
از سر شروع کند ؟

اعظم جعفری

در عشق

آنگاه که مردی به زبان نمی آورد
زنی را دوست دارد
همه چیز را از دست می دهد
حتی آن زن را

و آنگاه که زنی به زبان می آورد
مردی را دوست دارد
همه چیز را از دست می دهد
حتی آن مرد را

در عشق
سکوت جنایت مرد است
و حرف زدن جنایت زن

شهرزاد الخلیج
مترجم : اسماء خواجه زاده

اما تو خود آنجا نبودی

دست‌ها مال تو بودند
بازوها مال تو بودند
اما تو خود آنجا نبودی

چشم‌ها مال تو بودند
اما بسته بودند و پلک نمی‌زدند

خورشید دورتاب آنجا بود
ماه غلتان بر شانه‌های سپیده تپه ، آنجا بود
باد، آبگیر بردفورد آنجا بود
نور سبز رنگ زمستان آنجا بود
دهان تو آنجا بود
اما تو خود آنجا نبودی

هرکه سخن می‌گفت
کلامش را پاسخی نبود
ابرها فرولغزیدند
و خانه‌های آب کناران را ، در خود فروبردند
و آب خاموش بود
مرغ‌های دریایی خیره مانده بودند
دردی در کار نبود
رفته بود
رازی در کار نبود
حرفی در کار نبود

سایه خاکسترش را می پراکند
نعش تو بود
اما تو خود آنجا نبودی

هوا روی پوست نعش می لرزید
تاریکی درون چشم‌های نعش می‌لرزید
اما تو خود آنجا نبودی

احمدرضا احمدی

من زنی نامرئی هستم

من زنی نامرئی هستم
به خانه ات می آیم
کنارت می خوابم
به سمت چشمهای تو می ایستم
زیرقدمهایت درازمی کشم
درون جام شرابت جرعه می شوم
کنارخواب تو می خوابم
کناربیداری ات می مانم

من زنی نامرئی هستم
درخانه ات می گردم
معشوقه هایت را می بینم
روی صورتشان تف می اندازم
برهنگی شان را قی می کنم
وآبستن می شوم
من زنی نامرئی هستم
که تمام روزهای تورا درک می کنم
می بینمت
ولی نمی بینی ام

فاطمه معروفی
مترجم : بابک شاکر

ای دوست عشق را مشکن ، حیف از اوست دوست

 ای دوست عشق را مشکن ، حیف از اوست دوست
 این شیشه را به سنگ مزن ، عمر من در اوست

 بار نخست نیست که با بار شیشه عشق
 از سنگلاخ می گذرد ، پس چه های و هوست ؟

تاری ز طره دادی امانت مرا شبی
 یعنی طناب دار تو زین رشته های موست

 یک گام دور گشتی و نزدیک تر شدی
 عشق است و هیچ سوی غریبش هزار سوست

 سرگشته چون من و تو در آیا و کاشکی
 صد پی خجسته گمشده ی این هزار توست

 ماهی شدن به هیچ نیرزد نهنگ باش
بگریز از این حقارت آرامشی که جوست

با گردباد باش که تا آسمان روی
 بالا پسند نیست نسیمی که هر زه پوست

 مرداب و صلح کاذب او ، غیر مرگ نیست
 خیزاب زندگی است همه گرچه تندخوست

 با دیرو دوری از سفرش دل نمی کند
 مرغی که آستانه ی سیمرغش آرزوست

 تا همدم کسی نشود دم نمی زند
 نی ، کش هزار زمزمه پرداز در گلوست

حسین منزوی

تنها هستم

تنها هستم
در سایه ات می نشینم
به تنهایی
تنها یک وجب
میان نفس نفس زدنهای قلبم
و میان تو وجود دارد
اما من تنهایم
لکنت خنده را شخم می زنم
یا آهنگ صدایی را
که از من بیرون می آید
آهنگی که نمی شناسمش
آهنگی که حنجره ی سکوت را می خراشد
و در آغوشم فرو می افتد

تنها هستم
در پیراهن بلند زمان بر مسند قدرت تکیه می زنم
و توهم خویش را می بافم
چون شمع در جام خویش چکه چکه آب می شوم
وخش خش سایه ات
جرأت نمی کند
لرزش قلبم را لمس نماید
یا لرزش پلکم را
جرأت ندارد
سرمای ترس را از من دور کند
و لکنت گمان را
راستی کیست که شیشه ی تیرگی را می خراشد
کیست ؟

تنهایم
و خش خش سایه ای پراکنده
همنشین من است
بر گرده ی ترس ، پیله می بندد
و بر چهره ی پرندگان دل ، پرده می افکند
خود را از پنجره ابر می پوشاند
چرا ؟
ای رگبار باران تلخ
تنها مرا خیس می کنی ؟
از فرق سر
تا استخوانم را ؟

تنهایم
در سایه ات می نشینم
به تنهایی
نابود می شوم
در بی کسی و تنهایی قلبم
در لرزش اندوهم
به تنهایی نابود می شوم
نابود می شوم
به تنهایی

نجمه ادریس شاعر کویتی
مترجم : زهرا ابومعاش

نازی است تو را در سر ، کمتر نکنی دانم

نازی است تو را در سر ، کمتر نکنی دانم
دردی است مرا در دل ، باور نکنی دانم

خیره چه سراندازم بر خاک سر کویت
گر بوسه زنم پایت ، سر برنکنی دانم

گفتی بدهم کامت اما نه بدین زودی
عمری شد و زین وعده ، کمتر نکنی دانم

بوسیم عطا کردی ، زان کرده پشیمانی
دانی که خطا کردی ، دیگر نکنی دانم

گر کشتنیم باری هم دست تو و تیغت
خود دست به خون من ، هم تر نکنی دانم

گه‌گه زنی از شوخی حلقه در خاقانی
خانه همه خون بینی ، سر درنکنی دانم

هان ای دل خاقانی سر در سر کارش کن
الا هوس وصلش ، در سر نکنی دانم

گرچه به عراق اندر سلطان سخن گشتی
جز خاک در سلطان افسر نکنی دانم

خاقانی