مگذار که فرزانه‌ی فرزانه بمیرم

مگذار که فرزانه‌ی فرزانه بمیرم
بگذار که دیوانه‌ی دیوانه بمیرم

میخانه دگر جای منِ بی‌سروپا نیست
بگذار که پشتِ درِ میخانه بمیرم

من بومِ هوس بودم و ویرانه‌ی من ، دل
بگذار که در گوشه‌ی ویرانه بمیرم

از خویش گسستم چو تو با غیر نشستی
بگذار که در پای تو بیگانه بمیرم
 
افسانه نما نام مرا خنده به لب ریز
بگذار که ای شمع چو پروانه بمیرم

دانه مفشان ، مرغِ گرفتارم و دانی
بگذار که در دامِ تو بی‌دانه بمیرم

پروانه‌ی میخانه‌ی بیگانه شدی تو
بگذار که دیوانه‌ی دیوانه بمیرم

فرزانه شیدا