به عشق

مادر خوابهای طلایی
آی عشق
ملکه‌ی فرخنده ‌ی لذات کودکی
چه کس تو را هدایت می‌کند به رقص های آسمانی ؟
به هم رکابی تو که دلخواه پسران است و دختران
و به دلبری‌ها و افسون‌های بی پایان ؟
من زنجیرهای جوانی ‌ام را می ‌گسلم
بیش از این پای‌ نمی ‌نهم در دایره ی پر رمز و راز تو
و قلمرو حکمرانی‌ ات را
به خاطر این حقیقت ترک می‌گویم
 
هنوز برون‌‌ آمدن از رویاها سخت است
رویاهایی که به ارواح خوش‌ گمان
بسیار آمد و شد می ‌کنند
آنجا که هر حوری زیبا ، الهه ای را می ‌ماند
که چشم هایش از میان تابش نور ، تلالویی جاودان دارد
آن گاه که خیال به حکمرانی بی‌ انتهایش دست می‌ یازد
و هر چیز ، چهره ‌ای دیگر به خود می‌گیرد
آن هنگام که باکرگان دیگر غرور نمی‌ ورزند
و لبخند زنان خالصانه است و حقیقی
 
آیا سزاست که خویش را به تمامی به تو وانهیم جز نامی از خود ؟
و آنگاه از گنبد ابرگون تو فرود آییم
بی یافتن پریزادی در میان تمام زنان و همراهی بین همه یاران ؟
آیا سزاست به ناگاه دست کشیدن از قلمرو آسمانی‌ات
و گرفتار آمدن در زنجیر پریان افسونگر ؟
و آنگاه اعترافی منصفانه به فریبکاری زن
و خودخواهی و خویش انگاری یاران ؟ 

 
شرمناک اقرار‌ می ‌کنم
که سلطه ‌ات را درک کرده ام
حالیا حکمرانی ‌ات رو به پایان است
بیش از این بر فرمان تو گردن نخواهم نهاد
بیش از این بر بال های خیال انگیز تو اوج نخواهم گرفت
ابلهی دیگر بیاب برای عشق ورزیدن به چشم های درخشان
تا گمان ببرد که آن چشم از آنِ محبوبی است حقیقی
و ایمان بیاورد به افسوس این جسارتِ زود گذر
و بگدازد در زیر اشک های حسی سرکش
 
آی عشق
منزجر از فریب
به دور از بارگاه رنگارنگ تو پرواز می ‌کنم
آنجا که کبر و ناز بر مسند خویش نشسته است
و این حس بیمارگون
اشک های ابلهانه اش جاری نمی شود
مگر به دردی از تو
و از پریشانی‌های حقیقی روی می ‌تابد
برای خیساندن آنها در شبنم‌های معبد پر زرق و برق تو

اکنون با جامه ی سیاه عزا
بپیوند به کاج تاجدار ایستاده در میان علف های هرز
همو که همراه تو همدلانه آه می کشد
و سینه اش با هر در آغوش گرفتنی به خون می نشیند
و زنان آواز خوان جنگلِ تو را فرا می خواند
به سوگواری عاشق سرسپرده ای که برای همیشه رفته است
همان که می تواند به ناگاه همسان آتشی رخ بیفروزد
و بر تو تعظیم کند ، پیش از آنکه بر تخت بنشینی

های حوریان نکو مشربی که اشک های در آستینتان
هر وهله به چابکی روان می شود
شما که آغوشتان با ترس های موهوم
با شعله های خیال انگیزو تابشی شوریده وارانباشته می شود
بگویید آیا بر شهرت از دست رفته ام خواهید گریست ؟
منِ مطرود از سلسله نجیب زادگی خویش ؟
باشد که دست کم ، طفلی خنیاگر
سرود واره ای به همدردی من از شما طلب کند
 
بدرود ، ای تباران شیفته ! بدرودی طولانی
ساعت تقدیر، شب را مردد نگاه داشته است
آنک فراق پیش روست
آنجا بیارامید که اندوهی در آن نهفته نیست
برکه ی تیره گون فراموشی پیش چشم است
و هر آینه با تندبادهایی می آشوبد
که شما را تاب آن نیست
آنجا که
افسوس
شما همراه با ملکه نجیب زاده خویش
ناچارید به فنا سپرده شوید

لرد بایرون
مترجم : گلاره جمشیدی
نظرات 0 + ارسال نظر
امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.