زنجیر خونین تعلق ها

به پیش روی من تا چشم یاری می کند ، دریاست
چراغ ساحل آسودگی ها در افق پیداست
درین ساحل که من افتاده ام خاموش
غمم دریا ، دلم تنهاست
وجودم بسته در زنجیر خونین تعلق ها ست

خروش موج با من می کند نجوا
که هر کس دل به دریا زد رهائی یافت
که هر کس دل به دریا زد رهائی یافت

مرا آن دل که بر دریا زنم  نیست
ز پا این بند خونین بر کنم نیست
امید آنکه جان خسته ام را
به آن نادیده ساحل افکنم نیست

فریدون مشیری

نظرات 0 + ارسال نظر
امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.